Beste Marco,

Het is de vraag of één grote hoop efficiënter is. Als u een grote tuin heeft, kan het sneller zijn om steeds de bladeren per deel van de tuin bij elkaar te vegen, in plaats van alles vele meters naar die ene hoop te harken. U kunt een wiskundig model maken voor het werk als u een x aantal hopen maakt en daarvoor uw tuin in x delen verdeelt.

Hoeveel tijd kost het harken van één deel? Hoe lang bent u per hoop bezig om de bladeren in een kruiwagen te krijgen? En hoe lang duurt het naar een hoop toelopen met uw kruiwagen? Uw werkplezier kunt u op een soortgelijke manier modelleren. Hoeveel plezier beleeft u aan de losse onderdelen van de klus? En hoe verandert dat als bepaalde onderdelen langer duren? En dan kunt u optimaliseren op de door u gewenste combinatie van efficiëntie en werkplezier.

Om dat optimum te berekenen, zou ik meer gegevens nodig hebben over u en uw tuin – en ook wat experimentele data over of het evenveel tijd kost om vier hoopjes bladeren of diezelfde bladeren in één hoop op te scheppen. Wiskundig gezien zou ik denken van wel, maar het zou me niet verbazen als er weer eens natuurkundige effecten de boel komen verpesten voor iedereen.

Zelf heb ik, zoals u misschien al merkte, weinig ervaring met bladeren vegen. Gelukkig leerde ik onlangs dat het voor bodem en biodiversiteit beter is om bladeren te laten liggen. Nu kijk ik vol trots naar de laag rottende bladeren in mijn tuin.

De Amerikaanse vlogger Hank Green beschreef deze week in zijn nieuwsbrief hoe er een stemmenwerver van de Democraten voorbijkwam toen hij bladeren stond te vegen. Green legt in zijn nieuwsbrief meteen uit dat hij weet dat het internet mensen heeft verteld dat je bladeren moet laten liggen. Maar dat zijn grasveld kapotgaat als hij de bladeren niet weghaalt – en dat hij het fijn vindt als kinderen op zijn gras kunnen spelen – hoewel hij ook weet dat er mensen zijn die vinden dat je helemaal geen gras meer zou moeten hebben.

Green beseft al typend dat hij zich in zit te dekken. Hij maakt namelijk dingen voor internet en probeert daarbij continu te voorkomen dat iemand hem uitscheldt – omdat daar altijd 0,01 procent van de mensen boos wordt als hij iets vrij normaals doet, zoals bladeren vegen. Maar daar maakte Green zich geen zorgen over toen hij een praatje maakte met die stemmenwerver. Die man dacht vast: ‘Mooi dat hij zorgt voor zijn tuin.’ En Green dacht: ‘Mooi dat hij zorgt voor zijn land.’

Na de verkiezingen denkt Green nu steeds aan die stemmenwerver, wiens kandidaten jammerlijk verloren. En hoe zijn werk tóch nuttig was, omdat hij door al die praatjes de verbondenheid in de wijk versterkte. En nu denk ik dat u misschien maar zo lang mogelijk in uw tuin moet gaan staan harken. En dan hopen dat er mensen voorbijkomen met wie u een verbroederend praatje kunt maken.

Deze column verscheen op 15 november 2024 in de Volkskrant.

Nieuwe adviesvragen zijn van harte welkom. Liefst persoonlijke vragen die op het eerste gezicht he-le-maal niets met wiskunde te maken hebben. U kunt ze insturen via ionica@volkskrant.nl.

Lees hier ook de andere columns van de reeks.