Mijn dochter werd deze week 10 en ik overwoog om een woedende column te schrijven over wat Elon Musk nu weer voor krankzinnigs had gedaan. Vorig weekend stuurde hij namelijk honderdduizenden Amerikaanse ambtenaren een e-mail met de opdracht om binnen 48 uur te antwoorden met een lijstje van ongeveer vijf dingen die ze de week ervoor bereikt hadden. Wie dat niet deed, was ontslagen.

Ik moest denken aan de Amerikaanse wiskundige die me ooit vertelde dat zij een wekelijkse planning voor haar onderzoek moest inleveren bij een hoge universiteitsmanager die ze nog nooit had gesproken. Dit was het schema dat ze inleverde:

-Maandag: Vermoeden formuleren.
-Dinsdag: Opzet maken voor bewijs.
-Woensdag: Bewijs uitwerken.
-Donderdag: Bewijs afmaken.
-Vrijdag: Fatale fout ontdekken in bewijs.

Elon Musk zal vast ook dit soort ironische lijstjes hebben gekregen, of lijstjes waarop vijf keer ‘staatsgeheim’ staat. Veel organisaties adviseerden hun medewerkers niets in te sturen, al zei Nasa dat medewerkers wel vast een lijstje van vijf punten moesten voorbereiden. Het is speltheorie van de bizarste soort. Hebben ambtenaren het lef om allemaal niets in te sturen? Of doen ze het toch maar uit angst hun baan kwijt te raken?

Ik werd hier dus nogal woedend van. En ook bang, want ik dacht aan de collega die laatst opmerkte: ‘Wat in de Verenigde Staten gebeurt, krijgen wij altijd een paar jaar later ook.’ Wat voor ellende staat ons nog allemaal te wachten?

Maar ik kan makkelijk vijf redenen geven waarom ik geen zin had om deze week een woedende column over Elon Musk te schrijven:

Er gaan al te veel columns in deze krant over Amerika. 
Ik kan elke week wel een woedende column over Elon Musk schrijven. 
Ik ben bang dat ik te weinig snap van wat er gebeurt. 
Ik schrijf liever over dingen waar ik enthousiast van word dan over dingen waar ik boos van word.
Mijn dochter werd 10.

En dus deed ik iets anders. Ik dacht terug aan het jaar dat ik zelf 10 werd, 1989. In mijn herinnering een zorgeloos jaar, maar toen ik het terugzocht, vond ik zo vijf dingen waar ik destijds van wakker lag:

Ayatollah Khomeini die een fatwa uitsprak over Salman Rushdie.
De Chinese studenten die werden gedood bij de opstand in Beijing.
De ramp in het voetbalstadion waarbij bijna honderd mensen werden verdrukt.
Het gat in de ozonlaag.
De executie van Nicolae en Elena Ceauşescu, en dan vooral zijn dode hoofd op de voorpagina van De Telegraaf.

En nu hoop ik zo dat mijn dochter in 2061 moet opzoeken waar we ons ook alweer druk om maakten in 2025. En dat zij tegen die tijd meer dingen heeft om enthousiast over te worden dan woedend.

Deze column verscheen op 28 februari 2025 in de Volkskrant.